μη φοβάσαι

μη με φιλας!
θα κάψεις τ' απανόχειλο,
η ανάσα μου του δράκου κι αγκάλιασμα της άρνησης
μα η συμβουλη του κάκου...
μη με κοιτάς!
να μ' ομορφύνεις δεν μπορεις
το στίγμα του τρελλου θα με βαραίνει σύγκορμο
σα φόβος του θανάτου
μη μου μιλας!
στράφι η μελωδία σου
σαν κυμματάκι εφηβικο σπαράζει η φωνη σου
στην αγριοσύνη του στυγνου μου βράχου
μη με τρυπας!
δεν έχω αίμα να αρμέξεις
το χάρισα, το ξόδεψα, το πούλησα δυο γρόσσια
στη στέρφα φλέβα του Αθανάτου!

μα μη μου κλαις καρδούλα μου...

μη μου λυπάσαι...

και μην φοβάσαι...
σάμπως δεν ήξερες, τι θα μπορούσες νά 'σαι;
κι αν άλλος ήμουν κι όχι εγω
βρίσκω ένα λόγο να πνιγω
κι αν με δεχτει η θάλασσα
πάω και γειά μας!
κι αγάπα με απ τη στερια
εγω,
χορο θα στήσω σ' ένα απρόσιτο βυθο
να ξεχαστω
και στο κατόπι των καιρων
ασύδοτα θ' αναπολω
και θα κρατάω σε φυλακη
μ' ένα ρυθμο που δεν μπορω να θυμηθω
όλα τα κρίματά μας...

δεν μπόρεσα να βρω μουσικη γι αυτο...

καμμια ιδέα;