ανώνυμος

δεν έχω όνομα
ένα ψευδώνυμο απο δαύτα τα κοινα
τα φτηνα, συνηθισμένα
με δυο συλλαβες
σαν υλακές αδέσποτων
αλλιώτικα μου ακουγόταν στην αρχη
κι αλλιώτικα η ηχω του τώρα μου το φανερώνει
είναι που άδειασε η κάμαρα
κι ο καπνος λίγο τ' αντιπαλεύει
έστερξε νότα μυστικη να γίνει
στης ματαιοδοξίας του τ' απαύγασμα
εγω δεν έχω όνομα
μια αλληλουχία φωνηέντων
και συμφώνων είναι
που κατρακυλάνε τον ουρανίσκο
συντρίβονται στα δόντια
και συντελουν κραυγη
δυο συλλαβες ήταν απ' αρχης
μα είχε κι άλλη μια μικρη στην ουρά του
τώρα σαν κλωτσια σ' άδειο τενεκε
βουτια σε ρηχο γυαλο
και βότσαλο σε άπατο νταμάρι
είχα ένα όνομα
δικο μου πρέπει νά 'ταν
τώρα τούτο το λέω σα βρισια
σαν "άει σιχτιρ"
σαν βέβηλο και πρόστυχο κρεμαστάρι
σ' άγιο τέμπλο
κάποτε είχα ένα όνομα
δικο μου ήταν
δεν μου το χάρισαν
μήτε με βάφτισαν με δαύτο
μονάχος το διάλεξα
ή με διάλεξε εκείνο;
τώρα μόνο ένα ψευδώνυμο
ένα παρατσούκλι
απ' αυτα που κοροϊδεύουν τα παιδια στις πλατείες
τό 'κλεψαν;
ή το χάρισα;
δεν ξέρω
κατεβαίνω στο μώλο μπας και το βρω
μήπως και στη θάλασσα μού 'χει πέσει
ότι συχνα απο δω περνούσα
κολύμπι νά 'ξερε;
το δρόμο να βρει;
κάποτε είχα ένα όνομα
τώρα σιωπη
κι όχι που με κόφτει και πολυ
μονάχα που αν μ' αναζητήσει
δεν θα θυμάμαι πια πως με λέγανε
θά' μαι κάποιος άλλος
ανώνυμος...