ατιτλοφόρετο...

μούσα γραφτη του έρωτα, θεος σου τ' άγριο κύμμα
μα η ξενητια απ' τ' άλικο φιλι σου δεν βαστιέται
απ'την φωτια κι απ' το νερο πύργος ξαναγεννιέται
μιας Αφροδίτης η αγκαλια κι ανάσας πρώτο βήμα

γυναίκα μου αφόρητη ανέμου πεντοζάλη
ρίχνω το φως στο πέλαγο να σε κοιτω στα μάτια
Σαρακηνοι τα χτίσανε τα δυο σου τα παλάτια
κάνω ν'αφήσω το σπαθι και αίμα θέλει πάλι

κεράκι μου της Παναγιάς και φλόγα του διαβόλου
στ' άρμενα μιας αποκοτιας πρόδωσα την καρδια μου
κομμάτια κι αποσπάσματα στην αγκαλια της άμμου
της μνήμης τα λακτίσματα, το ένα του συνόλου

κόρη του Ήλιου των Τεμπών, της νύχτας μου κοχύλι
της μοναξιας αντίδωρο, της θάλασσας αρμύρα
κείνο το πρώτο το φιλι για φυλαχτο που πήρα
όσες και να το πέταξα μου μάγκωσε στο χείλι

κορίτσι χρυσοφτέρουγο, και μάγισσα της Θήρας
κλέβω του βράχου βότανο και του βυθου κοράλι
μάτωσα, μα κατάφερα να σ' ανταμώσω πάλι
στο δαχτυλίδι του καπνου, τι γύρισμα της Μοίρας...

λύρα γλυκολαλούσα μου, χορδη από μετάξι
κλέφτρα του νου μου ασύδοτη, η νότα της καρδιας σου
κράτα το ίσο του έρωτα συλλαβιστα κοντά σου
και κάνε τ' όνειρο πουλι, και άστο, θα πετάξει...

τώρα, αυτο το έγραψα πριν 13 μήνες περιπου

μου φάνηκε πως παραήταν λυρικο και το άφησα στ' αζήτητα

κι ακόμη έτσι μου φαίνεται... αλλα έτσι που ξεσκόνιζα

(ελλείψει εμπνεύσεως) τα παλια, ξεμύτησε

και απαίτησε να δει φως

τού 'κανα τη χάρη...

σ'ευχαριστω Αερικο μου!
ισσοροπει το λυρισμο του από πάνου του... ;)