άϋπνα χέρια

δεν έχει ο δρόμος γιατρειά
κι η αρρώστια που μ' ορέγεται
κλειδια στερνα δε δίνει
η μνήμη που με έσωνε
εκει που ανασταίνεται
εκεί 'ναι που μ'αφήνει

φραγμένη η τρύπα του αυλου
κι η μουσικη που με χτυπάει,
το τύμπανο ραγίζει
σαν σύριγμα του κεραυνου
μια νότα απάνθρωπη πετάει
κι απόσταση ορίζει

άδειο βαγόνι στο σταθμο
τις ράγες που τ' απόθεσα
στ' όνειρο τις χρωστάω
γυμνες οι ρίζες της μιλιας
να τις ακούσω ξέχασα
κι εντός μου ξενυχτάω

μύδρος το άκαρπο φιλι
κι η λάμα η σαρακινη
τραγούδι δε νογάει
πιάνει και κόβει τα σχοινια
και σε πορεία γιορτινη
για το βυθο με πάει

τι κι αν με ζώσαν πάλι οι Ερυνείες
και στο λιμάνι με τραβουν οι πρόστυχες Μαινάδες
Μούσες που αυτομόλησαν με τυμπανοκρουσίες
άδεια μου χέρια, απούσες Συμπληγάδες

ανεμομαζώματα...