χωρις μουσικη απόψε...

Η αγαπη δεν ειναι ζαλη

Δεν ειναι ανθος που μεθαει απ το φιλι της ανοιξης,

μυρωμενο τραγουδι που απλωνεται πανω στη σαρκα γλυκα.

Η αγαπη ειναι φοβος!

Δεν ειναι το σωμα που ζηταει να βρει παρηγορια,

τρυφερη αυρα που λικνιζει τα νοσταλγικα απογευματα.

Ειναι ποταμι που περναει ορμητικα

μεσα στα μαυρα λειβαδια.

Αγριος αερας που σπαζει τα κλαδια

στους κηπους και στα ονειρα.

Δεν ειναι ζαλη η αγαπη.

Δεν ειναι σιγανη φωτια.

Ουτε χωραει στα κλειστα, και σιγουρα βραδια.

Βγαινει εξω και παλευει με τον δαιμονα.

Παλευει ολη νυχτα στ αναμμενα αλωνια.

Βαδιζει στα τυφλα πανω στο τεντωμενο συρμα.

Οταν κατω απο τα ποδια ανοιγονται τα κοφτερα φαραγγια.

Ομως δεν ειναι ζαλη η αγαπη.

Αγαπη ειναι ο τρομος που η ζωη μετραει το αναστημα της.

Μετριεται με το αδειο προσωπο που βγαινει απ το σκοταδι...

θυμάσαι τότε που μου τό'στειλες;

καλα έκανα και το κράτησα...

άλλωστε πάντα συμφωνούσαμε

νά'σαι καλα Φίλη μου!

όπου και να ταξιδεύεις.

.