ουτοπίες

για σένα
που κρατήθηκες γατζωμένη με τα δόντια
απ τις κουρασμένες μου ανεμόσκαλες
αψηφώντας το μπότζι
πού 'φερνε το κύμμα
στο φρύδι της κουπαστης
που ξεγέλασες τις μέδουσες
και δεν ενέδωσες στις φωτοβολίδες
που καλούσαν για εγκατάλειψη
για σένα
πού 'χες στο στήθος κρεμμασμένο
το φυλαχτο της έμπνευσης
της θάλασσας το προσκυνητάρι
κρυμμένο στα μάτια σου
και στα μαλλια σου
η αρμύρα έφτιαχνε φωλιες για θαλασσοπούλια
που πάλεψες
για ν' ανέβεις στο γλυστερο κατάστρωμα
για σένα
που τα γυμνα σου πόδια
πληγώσανε τη λαμαρίνα
που τα χέρια σου κόψανε τους κάβους
και μπαλώσανε τα πανια τα σκισμένα
που δεν φοβήθηκες
που ανάθρεψες το λυτρωμο σου
κι έπειτα τον χάρισες
για σένα
που του λόγου σου τώρα σουλατσάρεις περήφανα
καπετάνισσα στη γέφυρα
και γοργόνα στην πλώρη
που ακους τη μουσικη στην προπέλα
που γουργουρίζει υποβρύχια
που ένα σου χάδι σπάζει τη σκουρια απ τις άγκυρες
που αναπολεις τις νύχτες
στη ζεστασια της μηχανης
και τα λεπτα σου δάχτυλα
αγαπήσαν τη μουτζούρα του καμμένου λαδιου
για σένα
που σαν σε τρακάρω
πάνω στη σκάτζα της βάρδυας
θα σε κρατήσω δεμμένη πάνω στη μπούμα
σαν Προμηθέα του φεγγαριου
για ένα, έστω, βράδυ
για να χορτάσω απ τον ιδρώτα σου
για σένα
που μοναχά με μια ματια σου
μπορεις να κουλαντρίσεις
τα σμάρια απ τα χαλασμένα μου όνειρα
για σένα θα γράψω
κι όταν
με συγχωρέσει η θάλασσα
κι αν υπάρχεις, σ' αποκαλύψει,
και μ' ευλογήσει να σε γνωρίσω στ' αλήθεια,
τότε,
θα σου χαρίσω
χαρτια
μελάνια
στουπι
καρδια
κορμι
ψυχη
και μοναχα το μυαλο
θ' αφήσω λεύτερο
για να μπορει κι έτσι να σ' ονειρεύεται
κι ένα χέρι
για να σου γράφει...