δεν έχει μουσικη απόψε

δεν έχει μουσικη απόψε
ούτε όρια
κείνα που τα διαφέντευαν
γλύστρισαν στον αχόρταγο οισοφάγο της νύχτας
δεν έχει ούτε θυμο
ούτε απογοήτευση
αγάπη
ίχνη
φως
απόψε έχει σιωπη
γι αυτο γράφω
μην και την ξορκίσω
μα και πάλι,
πίσω από κείνη
ασφυκτιουν κάτι νότες ξέμπαρκες
καλύτερα παρ' όλα αυτα η σιωπη
άσπονδή μου φίλη
αποφορα ήχων που βαρέθηκαν
σωσμένα καντήλια
σε μνημείο πεσόντων ιδανικων
λόγια που επιστρέφουν πιο αμείλικτα
να βρουν χτισμένο τον τοίχο
πέτρα την πέτρα
απ' τα περισεύματα λιθοβολισμων
σιωπη
όχι ησυχία
σιωπή!
δεν έχει μουσικη απόψε
ούτε υπόσταση
ρίχτα στο φεγγάρι, θα πεις,
στρογγυλοκαθισμένο
πάνω απ' το Σούνιο
συντελει στην άκρατη απουσία ήχων
δεν έχει συντροφια το φεγγάρι
μόνο τα μάτια που το κοιτάζουν
δεν έχει ήχους εκει
εδω
λουφάζουνε οι συνειρμοι
κι ακροβατουν οι στερημένοι στεναγμοι στον αέρα
τον μαθαίνω να μιλάει τον άνεμο
άλφα
ωμέγα
ρο
έψιλον...
δεν έχει μουσικη απόψε
κάτω στην παραλία
υπόκωφοι υπαινιγμοι κυμματισμών...
ναι,
σιωπη...
κι άξαφνα!
ένα υπερωκεάνειο ουρλιαχτο από χρώμα
μ' έναν εξαίσιο παφλασμο
το φεγγάρι πέφτει στην πλάτη της θάλασσας
στην αγκαλιά της, θα πεις,
μπορει να είμαι πια κουφος,
μα αυτα τα χρώματα
σαν μουσικη απλώνονται
άλλοτε νωχελικες μπαλάντες
κι άλλοτε δαιμονισμένα κρεσέντο
σ' ορίζοντα νυχτερινο
σκίζουνε πέτρες
οργώνουν κύμματα
αναπηδουν στις αρχαίες κολώνες
και προσνηώνονται στα πόδια μας
εκει που κορφοφιλάει η μάγισσα τα βράχια
κι ας μην έχει μουσικη απόψε
τα οπτικα μας νεύρα χορεύουν καντρίλιες
ας έχει σιωπη, σου λέω,
ό,τι έπρεπε να ειπωθει
ακούστηκε ξεκάθαρα....

δεν είχε μουσικη απόψε

μα δεν χρειάστηκε...