τουλάχιστο έχει δροσια...

τελευταία σταγόνα

αναδημοσιευμένο εικαστικα

απ το παλιο Ενυδρείο....

με παιδεύουν πάλι ένας σωρος δύσκολα...

5

χρωστω μιαν απάντηση
χρωστάω πέντε γράμματα...
ορίστε...

καλημέρα!

άλλες εποχες, άλλες νότες, άλλο πάθος...

καλησπέρα με σπίθες...

ουτοπίες

για σένα
που κρατήθηκες γατζωμένη με τα δόντια
απ τις κουρασμένες μου ανεμόσκαλες
αψηφώντας το μπότζι
πού 'φερνε το κύμμα
στο φρύδι της κουπαστης
που ξεγέλασες τις μέδουσες
και δεν ενέδωσες στις φωτοβολίδες
που καλούσαν για εγκατάλειψη
για σένα
πού 'χες στο στήθος κρεμμασμένο
το φυλαχτο της έμπνευσης
της θάλασσας το προσκυνητάρι
κρυμμένο στα μάτια σου
και στα μαλλια σου
η αρμύρα έφτιαχνε φωλιες για θαλασσοπούλια
που πάλεψες
για ν' ανέβεις στο γλυστερο κατάστρωμα
για σένα
που τα γυμνα σου πόδια
πληγώσανε τη λαμαρίνα
που τα χέρια σου κόψανε τους κάβους
και μπαλώσανε τα πανια τα σκισμένα
που δεν φοβήθηκες
που ανάθρεψες το λυτρωμο σου
κι έπειτα τον χάρισες
για σένα
που του λόγου σου τώρα σουλατσάρεις περήφανα
καπετάνισσα στη γέφυρα
και γοργόνα στην πλώρη
που ακους τη μουσικη στην προπέλα
που γουργουρίζει υποβρύχια
που ένα σου χάδι σπάζει τη σκουρια απ τις άγκυρες
που αναπολεις τις νύχτες
στη ζεστασια της μηχανης
και τα λεπτα σου δάχτυλα
αγαπήσαν τη μουτζούρα του καμμένου λαδιου
για σένα
που σαν σε τρακάρω
πάνω στη σκάτζα της βάρδυας
θα σε κρατήσω δεμμένη πάνω στη μπούμα
σαν Προμηθέα του φεγγαριου
για ένα, έστω, βράδυ
για να χορτάσω απ τον ιδρώτα σου
για σένα
που μοναχά με μια ματια σου
μπορεις να κουλαντρίσεις
τα σμάρια απ τα χαλασμένα μου όνειρα
για σένα θα γράψω
κι όταν
με συγχωρέσει η θάλασσα
κι αν υπάρχεις, σ' αποκαλύψει,
και μ' ευλογήσει να σε γνωρίσω στ' αλήθεια,
τότε,
θα σου χαρίσω
χαρτια
μελάνια
στουπι
καρδια
κορμι
ψυχη
και μοναχα το μυαλο
θ' αφήσω λεύτερο
για να μπορει κι έτσι να σ' ονειρεύεται
κι ένα χέρι
για να σου γράφει...

καλημέρα!

δεν γνωρίζω
από που πηγάζει αυτη η αισιοδοξία
κι η αρκούντως καλη διάθεση...
μα μήπως έχει σημασία;
ίσως είναι μια κλωτσια του υποσυνείδητου
που κουράστηκε να μιζεριάζει παραπονούμενο :))

όχι σιωπη, ησυχία...

not compromising!

όμορφο βράδυ!

τσίρκο

τέντα πολύχρωμη
και τσίρκο
και μπουλούκι
κάποτε μού 'πες "σ' αγαπω"
χωρις να σε ρωτήσω
του ακροβάτη η στολη
κρυμμένη στο σεντούκι
είναι καιρος να σ' αρνηθω
χωρίς να σε μισήσω

θίασος ξέμπαρκος
και φώτα
και παζάρι
κάποτε είχα τ' όνειρο
τώρα με τρώει το φίδι
κλουβι ασημοστόλιστο
σε πίστα από χορτάρι
σάλτο μορτάλε στο κενο
κι ο κίνδυνος στολίδι

ληγμένο εισητήριο
και κλόουν
και λιοντάρι
κάποτε ήμουν δαμαστης
θεριών φυλακισμένων
σήκωσα μ' ένα δάχτυλο
εφτα βουνων τα βάρη
κι έπειτα εξορίστηκα
στη γη των κολασμένων...

δεν έχει μουσικη απόψε

δεν έχει μουσικη απόψε
ούτε όρια
κείνα που τα διαφέντευαν
γλύστρισαν στον αχόρταγο οισοφάγο της νύχτας
δεν έχει ούτε θυμο
ούτε απογοήτευση
αγάπη
ίχνη
φως
απόψε έχει σιωπη
γι αυτο γράφω
μην και την ξορκίσω
μα και πάλι,
πίσω από κείνη
ασφυκτιουν κάτι νότες ξέμπαρκες
καλύτερα παρ' όλα αυτα η σιωπη
άσπονδή μου φίλη
αποφορα ήχων που βαρέθηκαν
σωσμένα καντήλια
σε μνημείο πεσόντων ιδανικων
λόγια που επιστρέφουν πιο αμείλικτα
να βρουν χτισμένο τον τοίχο
πέτρα την πέτρα
απ' τα περισεύματα λιθοβολισμων
σιωπη
όχι ησυχία
σιωπή!
δεν έχει μουσικη απόψε
ούτε υπόσταση
ρίχτα στο φεγγάρι, θα πεις,
στρογγυλοκαθισμένο
πάνω απ' το Σούνιο
συντελει στην άκρατη απουσία ήχων
δεν έχει συντροφια το φεγγάρι
μόνο τα μάτια που το κοιτάζουν
δεν έχει ήχους εκει
εδω
λουφάζουνε οι συνειρμοι
κι ακροβατουν οι στερημένοι στεναγμοι στον αέρα
τον μαθαίνω να μιλάει τον άνεμο
άλφα
ωμέγα
ρο
έψιλον...
δεν έχει μουσικη απόψε
κάτω στην παραλία
υπόκωφοι υπαινιγμοι κυμματισμών...
ναι,
σιωπη...
κι άξαφνα!
ένα υπερωκεάνειο ουρλιαχτο από χρώμα
μ' έναν εξαίσιο παφλασμο
το φεγγάρι πέφτει στην πλάτη της θάλασσας
στην αγκαλιά της, θα πεις,
μπορει να είμαι πια κουφος,
μα αυτα τα χρώματα
σαν μουσικη απλώνονται
άλλοτε νωχελικες μπαλάντες
κι άλλοτε δαιμονισμένα κρεσέντο
σ' ορίζοντα νυχτερινο
σκίζουνε πέτρες
οργώνουν κύμματα
αναπηδουν στις αρχαίες κολώνες
και προσνηώνονται στα πόδια μας
εκει που κορφοφιλάει η μάγισσα τα βράχια
κι ας μην έχει μουσικη απόψε
τα οπτικα μας νεύρα χορεύουν καντρίλιες
ας έχει σιωπη, σου λέω,
ό,τι έπρεπε να ειπωθει
ακούστηκε ξεκάθαρα....

δεν είχε μουσικη απόψε

μα δεν χρειάστηκε...

δεν θα μπορούσε να ξεκινήσει αλλιως...

καλο καλοκαίρι!