Θα βάλω πόρτες μ αλυσίδες και παγώνια
Και μες στη θάλασσα θα ρίξω το κρεβάτι μου
Αφού κι οι έρωτες μού τά φαγαν τα χρόνια
Να κοιμηθώ στο πάτωμα
Να κλείσω και τα μάτια
Γιατί υπάρχουν κι άτομα
Που γίνονται κομμάτια
Ξυπνάω μεσάνυχτα κι ανοίγω το παράθυρο
Κι αυτό που κάνω ποιος σου το πε αδυναμία
Που λογαριάζω το μηδέν μου με το άπειρο
Και βρίσκω ανάπηρο τον κόσμο στα σημεία
νυστάζω παιδια...
6 σχόλια:
α, εδώ δεν είμαι ... αδιάβαστη ...
(μ'αυτό έκλεισα το πρώτο μου μπλογκ)
καλή ... ανάπαυση
Πολύ πολύ αγαπημένο!!!!
Καλό σου απόγευμα..
:))
Τελεία εδώ δεν έχει;
Πέφτουμε δηλαδή στο πάτωμα,να κοιμηθουμε μόνες κι έρημες κρυμμένες τελείες δίχως την αναζήτηση μιας παύλας;
:)))
Μόλις ξύπνησα και δεν τον μπορώ τον μεσημεριάτικο ύπνο καθόλου, αλλά κατά παράξενο τρόπο ξύπνησα κεφάτη!
Συγγνώμη τώρα, θέλεις κάτι να μας πεις;
Κλείνεις το μαγαζί σου;
Εκλεισες και τα σχόλια στο ενυδρίο!
Σε προειδοποιώ, αν κάνεις κάτι τέτοιο, θα έρθω να σου τραβήξω το αυτι!
Επιπλέον μας χρωστάς και ενα παρτυ...
:((((
http://www.youtube.com/watch?v=huPL-LUElTY&feature=related
παίδες, και παιδούλες,
δεν κλείνω τίποτε...
απλα μου άρεσε το τραγούδι...
στο ενυδρείο τα σχόλια μπλοκαρήστηκαν κατα λάθος...
:)
συνεχίζουμε
αφιερώσεις δε βλέπω
μόνο μια ανώνυμη...
Δημοσίευση σχολίου