καραντίνα

ποια μουσικη σου τάξανε
και ζώστηκες κατάσαρκα
το θαλασσι της το φουλάρι
στου ύπνου τις αναλαμπες
μετρας τα γράδα ανάποδα
παρακαλας, παλίρροια
να έρθει να σε πάρει

τι ξόρκι έιπε η Μάγισσα
κι έτσι γυμνος ξεκίνησες
για μια υπόσχεση, ψυχης ζητιάνα
και στης Μεσσήνης τα στενα
σου ξέσυρε η άγκυρα
στην οπτασία ξώκοιλες
φωνάζοντάς τηνε, Φάτα Μοργκάνα

πόση φωτια χαράμισες
λες κι ήσουν τζόβενο άγουρο
και νόμισες πως έρωτα θα φκιάξεις
στα ανοιχτα του Γιβραλταρ
σε χαιρετάει ο Ηρακλης
κι ο Πελαγαίος σου γελα
ποια Ατλαντίδα στο βυθο θα ψάξεις;

ποια θάλασσα τη μάτιαξε
κι έφτιαξες χάντρα από γυαλι
μα σού'πεσε ένα βράδυ στη σεντίνα
κι εκει καραβοφάναρο
στα βρώμικα νερα τσαλαβουτας
και μέχρι να φανερωθει
δεν θα σπατσάρει αυτη η καραντίνα...

δεν έχει τραγούδι σήμερα...

πεθύμησα τα θαλασσινα μου

στ'αφιερώνω...