τρύγος

στης κόλασης τις ξώβεργες πιάνονται οι αγγέλοι
πάνω στα ρέλια κρέμασα ξόρκια από φτερα
δεν είμαι 'γω που πόθησα, είν' η καρδια που θέλει
ταξίδι στα φλεγάμενα κι απόρθητα νερα

σ' ένα κλουβι από μέλισσες κρύβεις μια στάλα μέλι
κι εγω, που η μόνη τέχνη μου άγκυρες και πανια
δεν είν' αυτη η δίψα μου, μα η ψυχη, που θέλει
για μια σταγόνα βάλσαμο, φαρμάκι μια οκα

παντιέρα στο κατάρτι μου ένα μαβι κουρέλι
και στο αμπάρι έκρυψα μια μοίρα από φευγιο
δεν βοηθάει ο βυθος κι η αρμύρα δε με θέλει
σπασμένο το ακρόπρωρο κι ο χάρτης ρημαδιο

δεν ημερεύει το μυαλο, τ' όνειρο φτύνει βέλη
κει που στραγγίζει η αγκαλια γεννιέται μια πνοη
δεν είμ' εγω που ρίζωσα, το κύμμα βράχο θέλει
κείνο που ύπνο λόγιαζες, το λέω εγω ζωη

τρυγάνε οι κλέφτες το κρασι απ το κρυφο αμπέλι
αυτο που μοσχοπότησα με αίμα και φιλι
κάποτε σου φανέρωσα όσα η αλήθεια θέλει
μικρη μου ψεύτρα θάλασσα, σε πίστεψα πολυ

καλο ξημέρωμα, καλα μας ταξίδια...

μη φοβάσαι

μη με φιλας!
θα κάψεις τ' απανόχειλο,
η ανάσα μου του δράκου κι αγκάλιασμα της άρνησης
μα η συμβουλη του κάκου...
μη με κοιτάς!
να μ' ομορφύνεις δεν μπορεις
το στίγμα του τρελλου θα με βαραίνει σύγκορμο
σα φόβος του θανάτου
μη μου μιλας!
στράφι η μελωδία σου
σαν κυμματάκι εφηβικο σπαράζει η φωνη σου
στην αγριοσύνη του στυγνου μου βράχου
μη με τρυπας!
δεν έχω αίμα να αρμέξεις
το χάρισα, το ξόδεψα, το πούλησα δυο γρόσσια
στη στέρφα φλέβα του Αθανάτου!

μα μη μου κλαις καρδούλα μου...

μη μου λυπάσαι...

και μην φοβάσαι...
σάμπως δεν ήξερες, τι θα μπορούσες νά 'σαι;
κι αν άλλος ήμουν κι όχι εγω
βρίσκω ένα λόγο να πνιγω
κι αν με δεχτει η θάλασσα
πάω και γειά μας!
κι αγάπα με απ τη στερια
εγω,
χορο θα στήσω σ' ένα απρόσιτο βυθο
να ξεχαστω
και στο κατόπι των καιρων
ασύδοτα θ' αναπολω
και θα κρατάω σε φυλακη
μ' ένα ρυθμο που δεν μπορω να θυμηθω
όλα τα κρίματά μας...

δεν μπόρεσα να βρω μουσικη γι αυτο...

καμμια ιδέα;

i will σου λέω! :)

μόνο εξαιρετικοι μουσικοι
μπορούν να κάνουν τέτοια πράγματα...!

πάμε κι αλλου!

50%

ένα μισοτελειωμένο τσιγάρο
ένα ημιτελες πόνημα
μισο ποτήρι με ρακη
μιση ψυχη
μισότρελλη εκδρομη
κάποιο μισο τραγούδι
μισογεμάτη στέρνα με νερο
μιση βροχη
και μισο χιόνι
ημίτονο
ημίμετρο
το μισο όνειρο
του μισου μυαλου
μισόκλειστος δρόμος
μισάνοιχτη πόρτα
κι η μέρα στη μέση
κι η νύχτα το μισο του μισου μου
ένα δεύτερο
πενήντα στα εκατο
πενήντα τα εκατο
απ την καρδια μου
μισοβρεγμένο δαδι
που ακόμη αγριολαμπαδιάζει ολάκερο
και με μισο σου φύσημα...

κι όποιος δεν μπορει να ονειρευτει φωτιες

να μην παίζει ούτε με σπίρτα...

που γράφει και τ' Αερικο ;)

nocturne

δεν ψάχνει η νύχτα λογικη
κι ένα μονάκριβο φιλι
φτάνει να την πλανέψει
δέν έχει ο άνεμος αρχη
κι ένα νυχτερινο γιατι
φτάνει να τον στερέψει

δεν έχει η νύχτα σιγαλια
και μια απόκρημνη αγκαλια
φτάνει να τη γκρεμίσει
δεν έχει η αγάπη αναπαμο
μα ένα φιλι πριν το χαμο
της φτάνει για ν' ανθίσει

μα τα μονάκριβα ακριβά γινήκαν και χαθήκαν
κι έμεινε η νύχτα στο γκρεμο
να τραγουδάει εσπερινο,
τα βράχια αποκριθήκαν:
-βάλε βρε νύχτα τα καλα, τα ρούχα τ' ασημένια
κι άμε στην άκρη του γκρεμου
να ερωτευτεις του φεγγαριου
τα φώτα τ'αγιασμένα

δεν έχει η νύχτα φυλακη
μα εφτα ποτήρια με ρακή
φτάνουν να την μεθύσουν
δεν έχει η θάλασσα μπογιες
μα δυο μονάκριβες ματιες
φτάνουν να τη βαφτίσουν

δεν ρίχνει η νύχτα κεραυνο
κι ένα φιλι που 'ναι αδειανο
φτάνει να τη βυθίσει
δεν δίνει ο έρωτας σοδια
μα ένα χάδι στη καρδια
του φτάνει για να ζήσει

μα τα μονάκριβα ακριβά γινήκαν και χαθήκαν
κι έμεινε η νύχτα στο βυθο
να τραγουδάει εσπερινο,
δελφίνια αποκριθήκαν:
-βάλε βρε νύχτα τα καλα, τα θαλασσόγκριζά σου
κι έλα στη μέση του γυαλου
για ν' αγαπήσεις του βυθου
τα ονειροδρόμιά σου

για τις νύχτες
και τα φιλια 
που μας έκαναν να τις αγαπήσουμε
για τις νύχτες που χάσαμε
και για κείνες που περιμένουμε
είθε άξιοι νά 'μαστε!

περίεργη σκια

γίνομαι σκια
για να μην βλέπω το χαρακίρι της νύχτας
ή για να το βλέπω καλύτερα
για το χατήρι της απόστασης
γίνομαι αέρας
γίνομαι ήχος από τακούνια
στο κατηφορικο πλακόστρωτο της Κανθάρου
νερατζια κάτω απ' το Ρολόϊ
μετασχηματίζομαι σε μπουγιαμπέσα στο Φάληρο
γίνομαι ήχος από σπασμένο καθρέφτη
στην παραλία της Πειραϊκης
ρόδα χωρις φρένο
στην πλατεία της Φρεατίδας
πέτρα που κυλα
στο βράχο της Δραπετσώνας
γίνομαι σκια
γίνομαι κλάμα
και γέλιο
και ξομολογιέμαι στη θάλασσα
κι απομένω γυμνος
την απόφαση αναμένοντας
με γυμνες πατούσες πάνω στα βράχια
με γυμνες τύψεις
με γυμνες ανάσες
με ολόγυμνες επιθυμίες
για το χατήρι της απόστασης
για την στυγνη αυτοδικία της νύχτας
γίνομαι σκια, που αντέχει στο φως!

αυτο που με ξέρει...

αυτο, που δεν ξέρω
να περιγράψω σωστα...

και καλημέρα! :)

καληνύχτα!

αλυσίδες κι άγκυρες

ατιτλοφόρετο...

μούσα γραφτη του έρωτα, θεος σου τ' άγριο κύμμα
μα η ξενητια απ' τ' άλικο φιλι σου δεν βαστιέται
απ'την φωτια κι απ' το νερο πύργος ξαναγεννιέται
μιας Αφροδίτης η αγκαλια κι ανάσας πρώτο βήμα

γυναίκα μου αφόρητη ανέμου πεντοζάλη
ρίχνω το φως στο πέλαγο να σε κοιτω στα μάτια
Σαρακηνοι τα χτίσανε τα δυο σου τα παλάτια
κάνω ν'αφήσω το σπαθι και αίμα θέλει πάλι

κεράκι μου της Παναγιάς και φλόγα του διαβόλου
στ' άρμενα μιας αποκοτιας πρόδωσα την καρδια μου
κομμάτια κι αποσπάσματα στην αγκαλια της άμμου
της μνήμης τα λακτίσματα, το ένα του συνόλου

κόρη του Ήλιου των Τεμπών, της νύχτας μου κοχύλι
της μοναξιας αντίδωρο, της θάλασσας αρμύρα
κείνο το πρώτο το φιλι για φυλαχτο που πήρα
όσες και να το πέταξα μου μάγκωσε στο χείλι

κορίτσι χρυσοφτέρουγο, και μάγισσα της Θήρας
κλέβω του βράχου βότανο και του βυθου κοράλι
μάτωσα, μα κατάφερα να σ' ανταμώσω πάλι
στο δαχτυλίδι του καπνου, τι γύρισμα της Μοίρας...

λύρα γλυκολαλούσα μου, χορδη από μετάξι
κλέφτρα του νου μου ασύδοτη, η νότα της καρδιας σου
κράτα το ίσο του έρωτα συλλαβιστα κοντά σου
και κάνε τ' όνειρο πουλι, και άστο, θα πετάξει...

τώρα, αυτο το έγραψα πριν 13 μήνες περιπου

μου φάνηκε πως παραήταν λυρικο και το άφησα στ' αζήτητα

κι ακόμη έτσι μου φαίνεται... αλλα έτσι που ξεσκόνιζα

(ελλείψει εμπνεύσεως) τα παλια, ξεμύτησε

και απαίτησε να δει φως

τού 'κανα τη χάρη...

σ'ευχαριστω Αερικο μου!
ισσοροπει το λυρισμο του από πάνου του... ;)

ανώνυμος

δεν έχω όνομα
ένα ψευδώνυμο απο δαύτα τα κοινα
τα φτηνα, συνηθισμένα
με δυο συλλαβες
σαν υλακές αδέσποτων
αλλιώτικα μου ακουγόταν στην αρχη
κι αλλιώτικα η ηχω του τώρα μου το φανερώνει
είναι που άδειασε η κάμαρα
κι ο καπνος λίγο τ' αντιπαλεύει
έστερξε νότα μυστικη να γίνει
στης ματαιοδοξίας του τ' απαύγασμα
εγω δεν έχω όνομα
μια αλληλουχία φωνηέντων
και συμφώνων είναι
που κατρακυλάνε τον ουρανίσκο
συντρίβονται στα δόντια
και συντελουν κραυγη
δυο συλλαβες ήταν απ' αρχης
μα είχε κι άλλη μια μικρη στην ουρά του
τώρα σαν κλωτσια σ' άδειο τενεκε
βουτια σε ρηχο γυαλο
και βότσαλο σε άπατο νταμάρι
είχα ένα όνομα
δικο μου πρέπει νά 'ταν
τώρα τούτο το λέω σα βρισια
σαν "άει σιχτιρ"
σαν βέβηλο και πρόστυχο κρεμαστάρι
σ' άγιο τέμπλο
κάποτε είχα ένα όνομα
δικο μου ήταν
δεν μου το χάρισαν
μήτε με βάφτισαν με δαύτο
μονάχος το διάλεξα
ή με διάλεξε εκείνο;
τώρα μόνο ένα ψευδώνυμο
ένα παρατσούκλι
απ' αυτα που κοροϊδεύουν τα παιδια στις πλατείες
τό 'κλεψαν;
ή το χάρισα;
δεν ξέρω
κατεβαίνω στο μώλο μπας και το βρω
μήπως και στη θάλασσα μού 'χει πέσει
ότι συχνα απο δω περνούσα
κολύμπι νά 'ξερε;
το δρόμο να βρει;
κάποτε είχα ένα όνομα
τώρα σιωπη
κι όχι που με κόφτει και πολυ
μονάχα που αν μ' αναζητήσει
δεν θα θυμάμαι πια πως με λέγανε
θά' μαι κάποιος άλλος
ανώνυμος...

κρατάτε κόντρα!

ποιος διαφεντεύει του χαμου μας το θηρίο;
στις πολεμίστρες σάπια σκόνη κι αμνησία
που ταξιδεύει της ψυχης μας η ιστορία
σ' άδεια μπουκάλια και σ' ανάστροφο τοπίο

η μπαλωμένη η παντιέρα στο κουβούσι
κι οι φύλακές μας λιποτάκτες στα πορνεία
ποιοι ξεπουλάνε τις καρδιες στα χειρουργεία
κι εμεις νεκροι και ζωντανοι, φτηνο λεφούσι

φωνες ανόητες και στίχος που λιγώνει
σα δηλητήριο οχιας που τήνε τρέφουν
μ' αίμα και σπέρμα, κωμωδίες που αντέχουν
δόντια στη φλέβα κι άλλοι πιάνουν το τιμόνι

γιατι χαρίσαμε τις πύλες σε προφήτες;
κι εμεις ανόητοι, μικροι και τρομαγμένοι
σαν φαύλος όχλος που το τέλος περιμένει
ψεύτες κι απρόσιτοι σε υπόγεια και σοφίτες

όλοι Οιδίποδες και Μήδειες κι Εφιάλτες
στης μοναξιας μας το πηγάδι πριν πνιγούμε
με της αγάπης τ' άγιο λάδι ας βαφτιστούμε
εξαγνισμένοι, αμαρτωλοι κι επαναστάτες...

αντισταθείτε!!!!

οι επ-αναστάσεις ξεκινουν από εντος μας

όπως άλλωστε τα περισσότερα 

μονάχα ας φροντίσουμε να κρατηθούμε γερα

φυσάει κόντρα βλέπετε!

αλλα όποιος φοβάται

να μείνει στο καβούκι του

κείνο που το λέει ζωη, σπίτι, εγω...

καλημέρα!

αυτη η τρέλλα...

κυνικον (στην έμπνευσή μου)

μη μου θυμώνεις
που είμαι τόσο κυνικος
είμαι επίγονος της μνήμης
εκδικητης όσων η απόσταση σου κρύβει
βορα στου νου σου το λιοτρίβι

μη με μαλώνεις
που σταυρώνω στο χαρτι
της απουσίας μου το κουφάρι
συντρέχει λόγος την αγάπη να σου κλέψω
και κρεμασμένη στο σταυρο να τη ζηλέψω

έλα, μη βρίζεις
και με λες νωχελικο
έχω στις σόλες μου ξυράφια
και περπατάω προσεκτικα να μη σε σκίσω
μα κι αν κοπεις θα σε ματίσω

μη μου φωνάζεις,
σε ακούω κι απο 'δω
στο πίσω μέρος του μυαλου σου
φύλακας άγγελος που ξέμεινε μαζί σου
φίλα με μιά κι αποκοιμήσου

μη μου τρομάζεις
π' αραδιάζω απειλες
είναι ανώδυνη αυτη μου η τρέλλα
εκει που κρύφτηκες θα 'ρθω να σ' ανταμώσω
κι ό,τι χρωστω, θα στο πληρώσω

κι αν είσαι μόνη
μας ενώνει το φιλι
κάποιου Ιούδα τυχοδιώχτη
που αποφάσισε να μην αυτοκτονήσει
φιλια τον κόσμο να γεμίσει

μη ρωτήσει κανεις που κολλάει αυτο το τραγούδι
απλα μου άρεσε τόσο πολυ! :)

που πήγε βόλτα και δεν λέει να γυρίσει...

μα θα την σβερκώσω την άτιμη

πού θα πάει; πάλι από τη θάλασσα θα περάσει...

ραψωδία

χρειάζονται σχόλια;

μεταμεσονύχτια διάθεση...

καλο ξημέρωμα
καλοι μου λαθρεπιβάτες!

καλημέρα! καφε κανεις;