καλημέρα

τρια όνειρα

.

ανεμοδούρι

ανεμομαζώνω
έχω στα μάτια μια τρέλλα καρφωμένη
και μια λογικη
σημάδια
από σαρακινα δίκοπα
γρατζουνιες στις παλάμες
απ' τ' άγαρμπα αγγαλιάσματα
κι απ τις φωτιες
πυρογραφίες
στο πίσω μέρος του μυαλου
κι ένα μικρο φυλαχτο
στ' απάγγιο του πουκάμισου
κατάσαρκα
κόψιμο
κι ευλογία
κατάρα άκαιρη
στο μούσκιο τραγουδιων
μήπως και μαλακώσει
κι η φωνη
γεμάτη παράταιρες νότες
ανεμοσκορπίζω
στο ανάστροφο μιας άμπωτης
με δέκα μικρούς προδότες έρωτες
να κατηφορίζουν
των κυμάτων τους αρμυροχειμάρρους
εν μέσω χορου
φυσαλίδες υποβρύχιες
και πευκοβελόνες
και μαργαριτάρια
στεφανωμένα στρείδια
με φύκια και ιππόκαμπους
κι αρώματα
από ζεστη αμμουδια
κι από φιλι
εκει που κάτι πεύκα
ακουμπούσανε τη θάλασσα
ανεμομαζώνω
ανεμοσκορπίζω
κι αν
ακόμη στον ίδιο όρμο βολοδέρνω
είναι που τα πανια
τα χάρισα
φέρτα μαζί σου
ή πέτα τα στη Μάνα
μονάχα διάλεξε
γιατι ανεμομαζώνω

κι ανεμοσκορπίζομαι...

Μέσα μου βαθιές αναπνοές.
Του Κολόμβου ξύπνησαν οι ναύτες.
Όλες τις ρουκέτες τώρα καφ' τες
και μαρκόνη στείλε το S.O.S.

.

καλημέρα

το τρίτο φιλι

δεν είχα παιδικούς έρωτες
μεγάλωσα στο περιθώριο της συνείδησης
χωρις όνειρα
ψάχνοντάς τα στις αόρατες λεπτομέρειες
ο έρωτας ήταν ονειρώξεις καλοκαιρινες
ένοχα αγγίγματα
σε ταράτσες
και σε δρομάκια σκιασμένα
απ τις παιδικες αμφιβολίες
δεν είχα συμμετοχη
όταν οι άλλοι έκαναν
εγω κοιτούσα
κι έβλεπα
δεν έχω παιδικα παράσημα
εξόν κι αν τέτοια λογίζονται τα σημάδια
στα πονεμένα γόνατα
στις παλάμες
που αντιστάθηκαν στα πεσίματα
και στα μάτια
που είδαν τα παιδικα είδωλα
ν'απομυθοποιούνται
δεν είχα παιδικα όνειρα
το πρώτο μου φιλι
το πήρα ένα βράδυ Κυριακης
σ'ένα σκοτεινο υπόγειο
πάνω σε λερα σεντόνια
που μύριζαν γλυκερο πατσουλι
και κλεισούρα
και δεν ήμουν εκει
ποτέ δεν ήμουν εκει
ήμουν παντου
διασκορπισμένος αέρας
πάντα αέρας
ώσπου βούτηξα στα νερα ένα βράδυ
μονάχος
(νόμιζα)
δεν είχα όνειρα παιδικα
το δεύτερο φιλι
το πήρα ένα βράδυ που νόμιζα πως βούτηξα μονάχος
κι ήτανε θαλασσινο
μύριζε ιώδιο
και φύκια
φάρμακο
κι έπειτα
σαν ν'άνοιξαν τα μάτια
και τ'αυτια
και ήρθανε τα όνειρα
τα παιδικα
φορώντας σκισμένα πουκάμισα
και λερωμένα παντελονάκια
και τα είδα
πρωινα φαντάσματα
να περπατάνε στις προκυμαίες
και πάλι
ζούσα στο περιθώριο
της αίσθησης
απ τις κατοπινες ερωτικες μου περιπλανήσεις
κι απέκτησα ιστορία
και μνήμη
μεγάλωσα στο περιθώριο
μπαινόβγαινα στην πραγματικότητα
σαν κλέφτης
αναζητώντας
ψάχνοντας
εκει που οι άλλοι πετούσαν τ'άχρηστα
κι έμαθα
να παραμένω στο καρτέρι
μέχρι να έρθει εκείνη η στιγμη
μέχρι να ανοίξει τ'όστρακο
και να φανει το μαργαριτάρι το πολύτιμο
δεν είχα παιδικα όνειρα
κι έτσι
τους κατοπινους έρωτές μου
τους έζησα α-καπέλα
μη μου θυμώνεις
δεν είναι γνώση αυτο το "ξέρω"
συναίσθηση είναι μονάχα
συναίσθηση...

καλημέρα.

Είναι κάτι στιγμές,

σα μικρές πινελιές

ζωγραφιάς που δεν έχει τελειώσει,

λείπουν λίγα ακριβά

των χρωμάτων νερά,

για να δώσουν του τόπου τη γνώση.

.

όταν...

...κάνω όμορφες σκέψεις
όμορφες είναι κι οι μουσικες που έρχονται
να σου κάνουν παρέα...
καλο βράδυ!

καλο ξημέρωμα

άγκυρες και μουσικες

από τι είναι φτιαγμένα αυτα τα δεσμα;
σπάγγοι, που μοιάζουν με κάβους πλεγμένους από ινδικο κανάβι
κλώστες, που μοιάζουν εύθραυστες σαν τρίχες από μετάξι,
κι είναι ακατάβλητες σαν μισινέζες που δολώνουν πειρατες
κυνηγώντας σκυλόψαρα
από τι είναι καμωμένες αυτες οι αλυσίδες;
ούτε βάρος έχουν, μήτε σκουρια πιάνουν πάνω τους
στο τάνισμα ήχος δεν ακούγεται από μέταλο που τρίβεται
δεν στενάζουν απ το βάρος της άγκυρας
πλεγμένες από ξωτικα κι από νεράϊδες
από δέσμες φωτος γαλάζιου
από πίστη
από αντοχη
από λόγια που κοιμούνται νωχελικα
στις υποβρύχιες αμμουδιες
μα που ξυπνουν κάθε που η απόσταση μεγαλώνει
από τι είναι φτιαγμένο το τραγούδι;

κι αν φαίνεται μισοτελειωμένο

είναι που δεν τελειώνει ποτε

καλημέρα!

καλημέρα!

να τα τραγουδάω μπορω
περαστικα τους

η ανάσα βαθεια
μέσα στα πνευμόνια μου
να καίει
με μια φωτια ατελέσφορη
χωρις εκπνοη
κι αν ανασάνω
θα βγάλω φωτια
χωρις φωνη
οι λέξεις
θα σχηματιστουν με φλόγες
θα κάψουν χείλια
γλώσσα
οισοφάγο
που να μην μπορω να μιλήσω πια
μα κι αν μείνω έτσι
αμίλητος
με έκδηλα τα σημεία της σιωπης
ποιος θα νοιαστει;
ποιος θα τολμήσει;
ποιος θα κολαστει στις φωτιες για χάρη μου;
βαθεια η ανάσα
με μια περίτεχνη φιγούρα
μαζεύει ο χρόνος τα σύνεργα
λεπτοδείκτες
ελατήρια
φώσφορο
στιγμες και στίγματα
δεν έχει εδω θάλασσα να κολυμπήσω
η τελευταία πιστη σειρήνα
απέστρεψε τα μάτια της
νηνεμία...

περίεργη διάθεση....

δεν μπορω να μεθύσω

αν δεν πιω απ τα χείλια σου...

καλό μήνα!