όνειρο...

αναδρομη...

ήταν όμορφη
στ'αλήθεια όμορφη
φορώντας χρώματα
όπως ροζ, έντονο μπλε και πράσινο
ήταν όμορφη
βρεθήκαμε κάποτε γυμνοι
στις άκριες των πεύκων
δίπλα στους βράχους
μυρίζοντας αρμυρίκια και θάλασσα
ήταν όμορφη
κι είχε στα μαλλιά της ένα στάχυ
πού'στεκε εκει σαν σημάδι χρησμού
πού'πρεπε το δίχως άλλο να προσέξω
στάσου
στάσου ν'αφουγκραστεις απ'το κοχύλι
τα βήματα της σκέψης σου
στάσου κι αφουγκράσου
πριν αγγίξεις την καρδια της
τέλειωσαν οι παλιες ελπίδες
ήταν όμορφη
και της είπα
"μην κρατας τα χέρια σου
έτσι δεμένα
λευτέρωσέ τα!
να πετάξουνε ανάλαφρα
και μη νοιάζεσαι πώς
ξέρουν εκείνα
να πετάξουνε εκει,
που το φεγγάρι του Αύγουστου
άγγιξε το θαλασσινο ορίζοντα
κι όταν γυρίσουνε
κι όταν σου χτενίσουν τα μαλλια απ τις βελόνες
κι όταν γυρίσουν
κρατώντας τα κομμάτια απ τ'αγάλματα
τότε,
σπάσε το γυαλι του καφρέφτη σου
τότε θα βλέπεις
τότε θα μάθεις τους χρησμους
εκείνους
που γι'άλλους γράφτηκαν
άλλοι τους λεν
κι αφήνουν ξέσκεπη
τη λιγοστη προδικασμένη αγάπη σου για μένα"
ήταν όμορφη...

.

καλη Ανάσταση

καλη Ανάσταση να έχουμε!

κι όσοι μακρυα είναι από κείνους π'αγαπάνε

πρόσκαιρα, ή και όχι

να πιστέψουνε

πως δεν γνωρίζει σύνορα

ούτε και μίλια η Αγάπη

Εκείνος που πρώτος θυσιάστηκε γι αυτη

είναι αίωνες τώρα

η επιβεβαίωση!

.

μεσημεριανες αφιερώσεις...

πάλι έχω ένα παιδευτικο...

αλλα πού θα μου πάει... ;)

intermezzo...

με βοηθάει να μαζεύω το μυαλο μου

σε όσα έχουν σημασία

θα επανέλθω με τα παράγωγα

καλο απομεσήμερο...

χάρισμα καλημέρας

σαν άγριο κύμα που διψάει γι αμμουδια
σαν περιβόλι του βυθου με μπλε κοράλια
καθάριο γέλιο χαρισμένο από παιδια
σαν εκκλησια με αναμμένα μανουάλια

σαν ραψωδία από ύστατη φωτια
σαν χρυσαφένια πινελια σε μπλε μετάξι
ήλιος τρελλος που ανατέλλει απ το Νοτια
σα μυστικο πού'χει με βράχο συνταιριάξει

κλείσε τα μάτια κι ονειρέψου συλλαβες
ψηφίδες άλικες από φιλι και αίμα
κορμι φτιαγμένο απ αρχαίες συνταγες
πόσο σε λάτρεψε η ψυχη μ'ένα της βλέμμα

σαν αδυσώπητος κι αδέκαστος κριτής
σα μια ρομφαία από θύελλα κι αλήθεια
του πληγωμένου παραδείσου εκδικητης
σαν τιμωρος που ξεριζώνει παραμύθια

σαν πολεμόχαρος κι ανέμελος χορος
σαν ανυπότακτη κραυγη σε μάχης στρώμα
καρπός φυγης που γρατζουνάει όσο τον τρως
σα μαχαιρια πειρατικη σε άγιο σώμα

κλείσε τ'αυτια κι άκουσε πάλι μουσικες
νότες ασίκικες από φιλι και αίμα
κορμι φτιαγμένο απ αρχαίες συνταγες
πόσο ελάτρεψε η καρδια ένα σου γνέμα

κι από το σώμα μου σαν άστρα

παιδιά δικά σου ανάσες βγάζουν...

.

ποιο;

Ένα τραγούδι από τον δίσκο του Θανάση Παπακωνσταντίνου
που έχει τον τίτλο "Samanos" με τον Διονύση Σαββόπουλο.

Στίχοι: Παπακωνσταντίνου Θανάσης
Μουσική: Παπακωνσταντίνου Θανάσης
Πρώτη εκτέλεση: Θανάσης Παπακωνσταντίνου - Διονύσης Σαββόπουλος

Αυτό που μέσα μου ψάχνει κοιτάσματα,
αυτό που μέσα μου χτίζει κελιά,
αυτό που γλιστρά σαν φίδι και χάνεται,
αυτό που κλέβει απ' τους θεούς τη φωτιά...

Αυτό που αφήνεται σαν φύλλο στον άνεμο,
αυτό που βουλιάζει βαρύ σαν οργή,
αυτό που δροσίζεται απ' την αύρα του σύμπαντος,
που κοιμάται σαν γέρος και ξυπνά σαν παιδί...

Αυτό που γεννήθηκε πριν χρόνια αμνημόνευτα,
αυτό που σκιάζει του νου τις αυλές,
αυτό που γίνεται στάχυα την άνοιξη
και το χειμώνα άδειες χελιδονοφωλιές...

Αυτό που ματώνει τη μύτη του παίζοντας,
αυτό που σαν σκόνη αιωρείται στο φως,
αυτό που διαλέγει τις μέρες που θα 'ρθουνε,
που την ίδια ώρα είναι φίλος κι εχθρός...

Αυτό που μιλά και μιλιά δεν ακούγεται,
αυτό που σωπαίνει και μου παίρνει τ' αυτιά,
αυτό που γλυκά το ταΐζω παινέματα,
που τα βάζει στη γλώσσα του και τα φτύνει μετά...

Αυτό που με ξέρει σαν κάλπικο νόμισμα,
αυτό που δεν ξέρω να περιγράψω σωστά,
αυτό που δεν ξέρεις ούτε συ που μ' αγάπησες...
αυτό μου ζητάει να τραγουδήσω ξανά

είναι κι αυτο

αλλα είναι και τ'άλλο

που το ξέρεις καλα

υποθέσεις...

ας πούμε

ότι δεν ξεχωρίζεις

ας κάνουμε μια υπόθεση

ότι δεν είσαι φτιαγμένη

από υλικα που αντέχουν τις φωτιες

ας θεωρησουμε

πως είσαι άδεια

πως δεν έχεις να πεις

να δεις

ας πούμε πάλι

πως φωνη δεν έχεις

ας πούμε ότι στην έκλεψαν

παιδι ακόμη οι νεράϊδες

ας θεωρήσουμε

πως όταν κλαις

δεν είναι θάλασσα αυτο που κυλάει

λέω να κάνουμε και μια υπόθεση

πως δεν σ' αγαπουν τα παιδια

ότι η βροχη

περνάει μέσα απ τα μαλλια σου

σαν υδράργυρος

δίχως να τα χρωματίζει

μ' αρώματα

ας πιστέψουμε

πως είσαι ο άγνωστος Χ

στις απίθανες εξισώσεις της νύχτας

και πως δεν είσαι

ο μυστικος πολλαπλασιαστής

του χαμόγελού μου

ας παραδεχτούμε

πως δεν φτάνει ένα χάδι σου

κι ούτε μια απλη καθημερινη ερώτηση

για να ξεσκουριάσει χορδες

ας πούμε

πως τ'όνομα σου

δεν σημαίνει φως

πως δεν είναι γαλάζιο αυτο που βλέπω

με τα κουρασμένα μάτια μου

ας κάνουμε την παραδοχη

πως στο βυθο του στήθους σου

το σκληρο όστρακο

δεν φτιάχτηκε να προστατεύει

μια καρδια από σύννεφο και θαλασσινο νερο

κι ας πούμε πως όλα αυτα τα πιστεύω

πως οι πολλες βουτιες

φύραναν το μυαλο του δύτη

πως όλα είναι μια αντανάκλαση

ένα παραλλήρημα ενος μπερδεμένου μυαλου

πως δεν είσαι

ούτε νερο, ούτε φωτια

πως δεν είσαι

ούτε γη, ούτε αέρας

κι ας τα πιστέψω πάλι

κι ας κλείσω και μάτια, κι αυτια, και μύτη

κι ας κόψω τη γλώσσα

κι ας ντύσω τα χέρια με τα γάντια της σιωπης

κι ας πάψω να μιλάω

κάνω υπόθεση

κι έπειτα

αμέσως

σα να λευτερώνεται με μιας

κείνο το πέμπτο στοιχείο

με τα πέντε γράμματα

σαν πέντε πόδια φλεγόμενα

κι έτσι λεύτερο

θεριο ανήμερο

ρομαφαιοφόρος νικητης

σαρώνει τα πάντα

και θρονιάζεται

μ ένα άλικο χαμόγελο υποχθόνιο

στον πλωριο του θρόνο

βγάζοντας πορεία!

...κι ας υποθέσουμε

πως κάποτε είχα χάρτες...

καλο μεσημέρι!

πρελούδιο

το κυρίως θέμα, αργότερα :)

για τα ταξίδια που θά'ρθουν

μην κρύβεσαι
δεν μπορεις
όπου και να κρυφτεις
θα σε προδώσει το άρωμά σου
κι αν ακόμη μείνεις ακίνητη
φορώντας τη γη κατάσαρκα
και σε σκεπάσει ο καιρος
με φύκια και αγριόχορτα
θα σε βρω
με την πυξίδα
που εσυ μού'χεις χαρίσει
κείνη, που μου την απίθωσες στο χέρι
χωρις καλα καλα να καταλάβεις τι μου χάριζες
μια πυξίδα τρελλή
που μονάχα εγω μπορω να διαβάζω
μην κρύβεσαι
δεν ξέρει σύνορα
ούτε φράγματα ο νους
θα σε βρω
ακόμη κι αν βυθιστεις σε άβυσσο
θα σε προδώσουν οι φυσσαλίδες
που σκάζοντας στην επιφάνεια
θα λευτερώσουνε τ'άρωμα του κέδρου
και το αέρινο φιλι απ την ανάσα σου
θα σ' αποκαλύψω
αποδοσμένη στη υπόσταση του κρύσταλλου
της καθαρης ματιας
και του φιλιου του μεσονυχτιού
μην κρύβεσαι
η πολύβουη οχλαγωγη του πλήθους
δεν μπορει να σε κρύψει
τα τραγούδια που κάνουν τα βήματά σου
πάνω στους δρόμους και τα πεζοδρόμια
φτάνουν στ αυτια μου πάντα αναλοίωτα
ψίθυροι από περάσματα
αποτυπώματα στις γωνίες
κλωστες πιασμένες στους λερωμένους θάμνους των πεζόδρομων
ίχνη απο φιλια
σήματα από καπνο και σπίρτο
μην κρύβεσαι
άσε την ιστορία να σ'αποκαλύψει
με αργες νωχελικες κινήσεις
σηκώνεται η αυλαία
μπροστα, αντι για κοινο,
ένας καθρέφτης
στο πάλκο της σκηνης μια πυξίδα
δεν έχεις να φοβηθεις τίποτε
κι αν δεν με βλέπεις
κοίταξε καλύτερα
πιο βαθεια
ξέρεις που έχω εγω κρυφτει
πού μ'έκρυψες
δεν ξέρεις;

κι αυτο ταξίδι

και τ'άλλα που θα γίνουν

κι όσα έγιναν

καλημέρα!

διάλλειμα για μικρο ταξίδι...

αφιερωμένο

"Bring It On"

This garden that I built for you

That you sit in now and yearn

I will never leave it, dear

I could not bear to return

And find it all untended

With the trees all bended low

This garden is our home, dear

And I got nowhere else to go

So bring it on

Bring it on

Every little tear

Bring it on

Every useless fear

Bring it on

All your shattered dreams

And I'll scatter them into the sea

Into the sea

The geraniums on your window sill

The carnations, dear, and the daffodil

Well, they're ordinary flowers

But they long for the light of your touch

And of your trembling will

Ah, you're trembling still

And I am trembling too

To be perfectly honest I don't know

Quite what else to do

So bring it on

Bring it on

Every neglected dream

Bring it on

Every little scheme

Bring it on

Every little fear

And I'll make them disappear

So bring it on, bring it on

Bring it on

Every little thing

Bring it on

Every tiny fear

Bring it on

Every shattered dream

And I'll scatter them into the sea

μη φύγει κανεις...

επιστρέφω αργότερα

.

σσσσσσστ.....

μίλα!
γιατι όσο σωπαίνεις
στενεύει η πύλη
κι ο δρόμος
να βγεις απ την λανθάνουσα ευδαιμονία
γινεται δύσβατος
κι όσο περνάει ο καιρός
δεν φτάνουν
τα όσα οι άλλοι ποθουν
ό,τι σε καίει δεν βρίσκει αποδέκτες
τα θέλω των άλλων
είναι εύκολοι στόχοι
παιδικες καρικατούρες σε λούνα παρκ
κι ένας ένας που πετυχαίνεις
εφήμερη επιτυχία
σε φέρνει πιο κοντα στο έπαθλο
και κερδίζεις
προθήκες γεμάτες
λούτρινες λαμπερες απομιμήσεις
που θα τις αντάλλασες σε μια στιγμη
μ'ένα κατσιασμένο αρκούδι
χαρισμένο ένα μεθυσμένο βράδυ σε κάποιο υπόγειο
και τα μάτια χάνουν τη λάμψη τους
και τα φιλια την υγρη τους υπόσταση
ανάμνηση ύποπτη
της ίδιας σου της ευαισθησίας
κι εγω θυμώνω
στη σπατάλη
στην περισπούδαστη συλλογη περιστατικων
μίλα!
όσο η φωνη βγαίνει από μέσα
αντι για όσα σου χαρίστηκαν
θα μπορούσες να έχεις αυτα που σου αξίζουν
αυτα που θεώρησες απλα
κι εύκολα
αντι γι αυτα που αναπηδουν
σαν χελιδονόψαρα στο κατάστρωμα
θα μπορούσες να περιφανεύεσαι
για τα σημάδια
που σου προκάλεσαν
όσα ως το μεδούλι σε τραυμάτισαν
για κείνα που θα σε συντροφεύουν πάντα
όσο έχεις ματιά
κοίταξε!
μίλα και κοίταξε
όσο υπάρχουν αυτια
που μπορουν να σε ακούσουν
και μάτια
που ξέρουν να σε δουν
που μέσα τους μπορεις να δεις την αλήθεια
κοίταξε
αν δεν μπορεις, κοίταξε μέσα σου πρώτα
μίλα με τη δικη σου αλήθεια
τα ταξίδια μας από κει ξεκινάνε
κι εκει θα καταλήξουν μοιραία
δεν φτάνει μόνο ν'ακους
μίλα!
κοίταξε!
γιατι χωρις φωνη
χωρις ματιά
αυτο το ταξίδι
το ωραιότερο απ όλα
θα το κάνεις μόνος σου....

μίλα μου...

εκει θα είμαι, έτσι κι αλλιως

αλλα, μίλα μου

.